هفدهم ربیع الاول میلاد نبی مکرم اسلام حضرت محمدبن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم) مبارک باد.

دگر از درد گل انداخته رخسار، نکویش/ شده انوار خداوند فروزنده/ ز رویش/ نگهش سوی سما بود/ و همه محو خدا بود/ که سقف حرمش لاله صفت/ باز شد/ و لحظه ی اعجاز شد/ و با خبر از راز شد/ و دید در آن درد و الم چارزن پاک/ تو گویی که رسیدند ز افلاک/ و همانند ندارند به روی کره ی خاکی/ یکی حضرت حوا و دگر مریم عذرا و دگر هاجر و سارا/ همه مبهوت جلالش/ همه بر دور جمالش همه دیدند مقامش/ همه گفتند سلامش/ بگرفتند در آغوش چو جانش/ زهی از عزت و شانش/ نگه هاجر و سارا به گلستان رخ حور نشانش/ که در آن لحظه کف دست به پهلوش کشید از دو طرف مریم عذرا/ که به یکباره به پا خواست صدای خوش تکبیر ز کوه و شجر و دشت/ و در مکه/ جهان غرق در انوارالهی شد و دیدند که مرآت جمال احد قادر سرمد/ مدنی مکی ابوالقاسم و محمود و محمد/ نبی امی خاتم/ به روی دامن مریم/ ز فروغ رخ خود کرد منور همه جا را.

بشنوید از دو لب آمنه آن مادر فرخنده ی احمد/ که چو بگذاشت قدم بر کره ی خاک محمد ز رخش نور/ عیان گشت و فروزنده از آن نور/ جهان گشت که با جلوه  ماه رخ او دیدمی از دور قصور یمن و شام/ و به گوش آمدم از جانب معبود ندایی/ که الا آمنه زادی پسری را که بود از همه ی خلق سرآمد/ که بود آینه ی طلعت ذات احد قادر سرمد/ که بود آینه ی طلعت ذات احد قادر سرمد/ که بود کنیه ابوالقاسم و نام احمد و محمود و محمد/ که در آن حال همان چار زن پاک،/ تن خوب تر از جان ورا شسته به ابریق بهشتی/ پس از آن مریم عذرا به یکی حله ی زیبای بهشتش بپوشاند/ و لب خویش به لبخند گشودند و سلامش بنمودند و ستودند مقام و شرف و عزت آن پاک ترین عبد خداوند/ نما را.